Erken dönemde fizyoterapi gerekir
Down sendromlu bebeklerde ilk ortaya çıkan nörolojik sorun gevşekliktir. Beyin gelişiminin daha yavaş olması yanında eklemlerin daha yumuşak oluşu gevşekliği artırır. Bu bebeklerin motor gelişimi yaşıtlarının gerisinde kalır. Ortalama yürüme yaşı 2 ila 2.5 arasındadır. Erken dönemde başlanacak fizyoterapi ve rehabilitasyon ile gevşekliğin üstesinden gelmek mümkündür. Bunun dışında down sendromlu bebeklerin yüzde 5-13'ünde sara krizleri ortaya çıkar. Sara krizleri özellikle 1 yaşından önce görülür. İnfantil spazm denilen bu nöbetlerin erken tanınması mental kapasitenin korunması açısından önemlidir. Down sendromlu bebeklerde görülen sara krizleri tedaviye iyi yanıt verir. Yaşamın ilerleyen yıllarında dirençli nöbetler nadiren görülür.
Bağımsız yaşama kabiliyeti kazandırılıyor
Diğer kromozom hastalıklarında olduğu gibi down sendromunda da otizm riskinde artış görülür. Bu çocukların yaklaşık üçte birinde otizm spektrum bozukluğu özellikleri vardır. Özellikler erkek çocuklar bu açıdan aralıklı değerlendirmelerle izlenmelidir. Zeka sorunları down sendromlu bireylerin neredeyse tümünde hafif veya orta düzeydedir. Down sendromlu çocukların eğitimi üzerinde uzmanlaşmış merkezler sayesinde bağımsız yaşama kabiliyetini kazandırmak mümkündür. Çoğu kez pozitif sosyal iletişimleri ile toplumun sevilen bireyleri olurlar.
Düzenli takip gerekir
Down sendromlu bebeklerin çocuk sağlığı ve hastalıkları uzmanın koordine ettiği bir düzende kardiyolog, nörolog ve endokrin uzmanlarınca belirli aralıklarla izlenmesi gerekir. Özellikle vurgulanmalıdır ki down sendromlu çocuklar hasta değildir, sadece yaşıtlarından bazı farklılıklar gösterir.